Ik ben al een tijdje op wandel, op ontdekking, op zoek, op reis. Vier jaar geleden knalde ik keihard tegen de muur, of beter gezegd tegen mijn grenzen. Mijn lichaam gaf op duizend en een manieren aan dat het hoog tijd was om de handrem op te trekken. Die duizend en een signalen waren niet echt overbodig. Koppig als ik was, was ik vooral door mijn gaspedaal gefascineerd. Dat ik überhaupt een rem had, negeerde ik compleet.
Diep vanbinnen voelde ik al een tijdje dat ik aan het racen was tegen een tempo dat ik onmogelijk kon volhouden. Althans, zonder uit de bocht te vliegen. Het leek destijds gemakkelijker om vooral mega hard te blijven focussen op mijn gaspedaal. Toegeven dat de rem er af en toe in sloeg mijn aandacht te trekken, voelde gevaarlijk. Ik was bang de fut niet meer te vinden om mijn gaspedaal in te duwen van zodra ik mezelf toeliet om af en toe te remmen.
De wereld stopte met draaien, ik stopte met draaien. Mijn lichaam legde me stil en trok mijn handrem torenhoog op.
Mei 2018. Ik vloog razendsnel uit de bocht. Of ook wel, mijn reis begon. Ik kreeg chronische migraine. De wereld stopte met draaien, ik stopte met draaien. Mijn lichaam legde me stil en trok mijn handrem torenhoog op. Ik zat vast. Ik stond aan de grond genageld, overspoeld en overweldigd.
Ik opteerde voor chronische medicatie. Zonder was het voor mij destijds niet haalbaar. Zonder moest ik meteen alles doorvoelen, als een wervelwind zonder begin of einde. De medicatie zorgde ervoor dat het behapbaar bleef, dat ik mijn reis op mijn eigen tempo kon aanvatten. Ik ging de afgelopen jaren dus stapsgewijs op zoek. Op zoek naar mezelf, naar mijn kern. Want als ik volledig open kaart speelde, voelde ik dat de fascinatie voor mijn gaspedaal niet bij mij hoorde. Of althans niet uit mezelf voortkwam.
Ik groeide, beetje bij beetje, steeds dichter naar mezelf toe. Zo dicht dat het voelde als thuiskomen, maar dan in het kwadraat.
Ik begon te graven. Hoe dieper, hoe spannender, maar tegelijkertijd ook zo naturel. Ik ontgroeide oude patronen. Patronen die ik ooit met twee armen omarmd had. Patronen die ik destijds nodig had om me rechtop te houden, om me veilig en geborgen te houden. Ik groeide, beetje bij beetje, steeds dichter naar mezelf toe. Zo dicht dat het voelde als thuiskomen, maar dan in het kwadraat.
De afgelopen maanden bouwde ik mijn chronische medicatie af. Dit is by far het spannendste wat ik in jaren heb ondernomen. En dan bedoel ik écht spannend, kriebel-in-de-buik-spannend. Maar tegelijkertijd voelde het oh zo juist. Ik was klaar om te voelen, om te doorvoelen, om me aan de wervelwind over te geven. Intussen ben ik een dikke maand medicatievrij. De controle die ik ooit zo hard nodig had, heeft plaats gemaakt voor vrijheid. Ik ben vrij. Vrij van verwachtingen, vrij van kritische stemmen, vrij van prestatiedrang, vrij van racen en vooral vrij van mijn eigen hoofd.
Liefs Nore
تعليقات